کتاب درک فرم و ساختار انسان

معرفی کتاب  درک فرم و ساختار انسان اثر جیووانی سیواردی

دولاکروا، نقاش برجسته فرانسوی، معتقد بود که هنرمند باید ابتدا دانش پیکرشناسی را بیاموزد و سپس آن را فراموش کند. شاید این نکته در ابتدا عجیب به نظر برسد، اما تأکیدی است بر این که مطالعه پیکرشناسی باید به عنوان یک ابزار در فرآیند طراحی به کار گرفته شود، نه به عنوان هدف نهایی.

دانش عمیق پیکرشناسی نباید به خودنمایی منجر شود یا به عنوان شیوه‌ای متبحرانه در طراحی مطرح گردد، بلکه باید در خدمت هنر باشد و در پس‌زمینه قرار گیرد، تا به دستیابی به سادگی و جریان طبیعی زیبایی کمک کند؛ جریانی که نتایجی واقعی‌تر و اصیل‌تر ارائه می‌دهد.

تا اوایل قرن بیستم و حتی گاهی بعد از آن، برای هنرمندان غربی ضروری بود که دانش عمیقی از آناتومی انسان و حیوان داشته باشند، زیرا سبک‌های هنری غالب نیازمند رویکردی آکادمیک و وفادارانه به سوژه‌ها بودند. هنرمندان موظف بودند آثار خود را بر اساس درک دقیق از ساختار بدن اجرا کنند. هرچند امروزه ابزارهای متعددی مانند اشعه ایکس، اسکن CAT، MRI و تصاویر دیجیتال سه‌بعدی جایگزین تشریح مستقیم اجساد شده‌اند، اما این پیشرفت‌ها جای دانش عمیق و تجربه را نمی‌گیرند.

در دوران رنسانس ایتالیا و پیش از آن، بدن مردانه به عنوان نماد اصلی و الگوی انسان ایده‌آل در هنر شناخته می‌شد. این برتری مردانه در آموزش‌های هنری و تصویرسازی‌ها تا دوران مدرن نیز تداوم یافت. این امر به دلایل اجتماعی، مذهبی و عملی مانند ساختار عضلانی قوی‌تر بدن مردان بازمی‌گشت. همچنین، استفاده از اجساد مردان بزهکار و ولگرد برای تشریح، در طول تاریخ رایج بوده است.

مسیر طولانی و سنتی مطالعات کالبدشناختی هنوز معتبر است، حتی با وجود فناوری‌های جدید مانند پروتزها، جراحی‌های پلاستیک، ادغام‌های ژنتیکی، و ربات‌های انسان‌نما. با این همه، شکل بدن انسان طی هزاران سال تغییرات چشمگیری نداشته است و انتظار نمی‌رود که در آینده نزدیک تغییرات بنیادی رخ دهد. انسان آینده به تدریج با محیط و فناوری‌های نوین همزیستی خواهد یافت و روش‌های جدیدی برای تعامل فنی و زیستی ایجاد خواهد کرد.