محمد شمس‌الدین حافظ (۷۰۶ - ۷۶۹ ش.) یکی از نامدارترین شاعران ایرانی است، و قالب اصلی شعر او غزل است، که پیش و پس از او به این درجه از کمال نرسیده است. غزل مشتمل بر 6 تا 15 بیت است که از طریق وحدت موضوع و سمبولیسم با هم مرتبط می‌شوند. به طور سنتی غزل با عشق و شراب و نقش‌مایه‌هایی سروکار دارد که به همراه شور و شعف و فراغت از خویشتن‌داری، به طور طبیعی به بیان ایده‌های اهل طریقت اشاره می‌کنند. حافظ به این مطالب متعارف طراوت و ظرافتی بخشید که شعر او را از ظاهربینی ملال‌آور به طور کامل مبرا می‌کند.
وی یکی از مشهورترین شاعران ایرانی است که نفوذ او تا به امروز نیز احساس می‌شود. شعر حافظ سرشار از عشق روحانی نفسانی و سمبلیک، مملو از اشارات به میخانه و معشوق، بلبل و گل سرخ است. حافظ، شاعر صوفی، در غزلیات خود عشق الهی و وحدت با معبود را به تصویر می‌کشد. او از ریاکاری و فریب در جامعه صحبت می‌کند، که در این زمینه از بسیاری از شاعران صریح‌تر بوده است. او طی یک دوره‌ی 50 ساله حدود 500 غزل، چند رباعی، و چند قصیده و قطعه، از خود بر جای گذاشته است.
