درامز
هیچ محصولی یافت نشد
درباره ساز درامز
تاریخچه درامز
سازهای کوبه‌ای، از جمله طبل‌ها، از هزاران سال پیش در فرهنگ‌های مختلف جهان وجود داشته‌اند. در آفریقا، طبل‌های "دجِمبه" و "تاما" برای مراسم مذهبی و ارتباطی استفاده می‌شدند. در چین باستان، طبل‌های بزرگ در آیین‌های نظامی و مذهبی نواخته می‌شدند. در خاورمیانه نیز سازهایی مانند "دف" و "طبل" ریشه‌های عمیقی دارند. با این حال، مجموعه درامز به شکل امروزی در اوایل قرن بیستم در آمریکا شکل گرفت. موسیقی جاز، که در نیواورلئان رونق داشت، نقش کلیدی در توسعه درامز داشت. نوازندگان جاز مانند بیبی دادز (Baby Dodds) با ترکیب طبل‌ها و سنج‌ها، پایه‌های کیت درام مدرن را بنا نهادند.
در دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰، با ظهور موسیقی راک‌اند‌رول و گروه‌هایی مانند بیتلز و رولینگ استونز، درامز به یکی از اجزای اصلی گروه‌های موسیقی تبدیل شد. در دهه‌های بعدی، سبک‌های متال و پانک تکنیک‌های پیچیده‌تری مانند استفاده از پدال دوبل (Double Bass Pedal) را معرفی کردند. امروزه، درامز در سبک‌های مختلفی از پاپ و هیپ‌هاپ تا جاز و موسیقی کلاسیک استفاده می‌شود.
وجه تسمیه
کلمه "Drum" ریشه در زبان‌های ژرمنی دارد و به معنای صدای بلند و کوبنده است. در زبان انگلیسی، این واژه به طبل‌های مختلف اشاره دارد. در فارسی، "درامز" به مجموعه‌ای از سازهای کوبه‌ای گفته می‌شود که در یک کیت درام کنار هم قرار می‌گیرند. این نام‌گذاری به دلیل ماهیت چندگانه و ترکیبی این ساز انتخاب شده است، که برخلاف یک طبل ساده، شامل چندین بخش است که به‌صورت هماهنگ نواخته می‌شوند.
نحوه نواختن درامز
نواختن درامز نیازمند مهارت‌های ریتمیک، هماهنگی بدنی و خلاقیت است. نوازنده معمولاً با دو چوب درام (Drumsticks) یا برس‌های مخصوص، روی طبل‌ها و سنج‌ها می‌نوازد. پاها نیز با پدال‌ها درام باس و سنج‌های های‌هت را کنترل می‌کنند. تکنیک‌های اصلی نواختن درامز شامل موارد زیر است:
- رول (Roll): تکرار سریع ضربات روی یک طبل برای ایجاد صدای مداوم.
- گروو (Groove): ریتم‌های تکرارشونده که پایه یک قطعه موسیقی را تشکیل می‌دهند.
- فِلَم (Flam): ضربه‌ای که با یک ضربه اصلی و یک ضربه نرم‌تر همراه است.
- بیک (Backbeat): تأکید روی ضربات دوم و چهارم در یک میزان، که در موسیقی راک و پاپ رایج است.
نوازندگان حرفه‌ای مانند جان بونهام (Led Zeppelin) یا نیل پیرت (Rush) با استفاده از تکنیک‌های پیشرفته و خلاقیت، سبک‌های منحصربه‌فردی خلق کرده‌اند. یادگیری درامز معمولاً با تمرین ریتم‌های ساده شروع می‌شود و به تدریج به الگوهای پیچیده‌تر می‌رسد.
اجزای درامز
یک کیت درام استاندارد شامل اجزای زیر است:
| جزء | توضیحات |
| درام باس | طبل بزرگ روی زمین که با پدال نواخته می‌شود و صدای بم و عمیق تولید می‌کند. |
| اسنر درام | طبل کوچک با سیم‌های فلزی در زیر (Snare) که صدای تیز و کوبنده‌ای دارد. |
| تام‌ها | شامل تام‌های کوچک (High Tom)، متوسط (Mid Tom) و بزرگ (Floor Tom) برای صداهای ملودیک. |
| های‌هت | دو سنج روی هم که با پدال باز و بسته می‌شوند و برای ریتم‌های ثابت استفاده می‌شوند. |
| سنج کرش | سنجی برای ایجاد صداهای بلند و ضربه‌ای در نقاط اوج موسیقی. |
| سنج راید | سنجی بزرگ‌تر برای ریتم‌های مداوم و پایدار. |
| پدال‌ها | برای کنترل درام باس و های‌هت، گاهی شامل پدال دوبل برای نواختن سریع‌تر. |
برخی کیت‌های پیشرفته شامل اجزای اضافی مانند گانگ، کاباسا یا درام‌های الکترونیکی هستند. درامز الکترونیکی در دهه‌های اخیر محبوب شده‌اند، زیرا امکان تنظیم صدا و ضبط آسان‌تر را فراهم می‌کنند.
تکامل و اهمیت فرهنگی
درامز به دلیل توانایی‌اش در ایجاد ریتم‌های پرانرژی و متنوع، به یکی از مهم‌ترین سازها در موسیقی مدرن تبدیل شده است. این ساز نه‌تنها در اجراهای زنده، بلکه در استودیوهای ضبط و حتی موسیقی الکترونیک نقش کلیدی دارد. در سبک‌های مختلف، از بلوز و جاز گرفته تا متال و الکترونیک، درامز به‌عنوان "ضربان قلب" موسیقی شناخته می‌شود.
چالش‌ها و نکات یادگیری
یادگیری درامز نیازمند صبر و تمرین است. چالش‌های اصلی شامل هماهنگی دست و پا، کنترل دینامیک (شدت صدا) و درک ریتم‌های پیچیده است. منابع آموزشی آنلاین، مانند ویدیوهای یوتیوب یا پلتفرم‌هایی مانند Drumeo، به نوازندگان مبتدی کمک می‌کنند تا تکنیک‌های پایه را یاد بگیرند. همچنین، استفاده از مترونوم برای حفظ زمان‌بندی دقیق توصیه می‌شود.
درامز در ایران
در ایران، درامز در موسیقی پاپ، راک و جاز رواج دارد. گروه‌های ایرانی مانند کامکارها و نوازندگان معاصر مانند آرین کشیشی از درامز برای خلق آثار مدرن استفاده کرده‌اند. با این حال، دسترسی به کیت‌های باکیفیت و آموزش حرفه‌ای در برخی مناطق ممکن است چالش‌برانگیز باشد.