مجلات

مجلات

مجلات موسیقی، پنجره‌هایی رنگارنگ به جهان ملودی‌ها، نوازندگان، آهنگسازان و پشت‌پرده‌ی صنعت صدا هستند که از دهه‌های دور تا امروز، هم خبررسانی کرده‌اند، هم نقد نوشته‌اند، هم آموزش داده‌اند و هم فرهنگ موسیقایی یک جامعه را ثبت و حفظ کرده‌اند. در ایران، این مجلات از اوایل قرن بیستم خورشیدی، همزمان با ورود صفحه‌های گرامافون و رادیو، شکل گرفتند و ابتدا به صورت ضمیمه‌ی روزنامه‌ها یا نشریات ادبی منتشر می‌شدند، اما به تدریج به رسانه‌های تخصصی و مستقل تبدیل شدند. این نشریات نه تنها برای علاقه‌مندان، بلکه برای خود موزیسین‌ها، آهنگسازان و حتی سیاست‌گذاران فرهنگی، مرجعی مهم بوده‌اند.

اولین جرقه‌ی مجلات موسیقی در ایران با نشریه‌هایی مانند «موسیقی» (۱۳۱۶) به سردبیری روح‌الله خالقی زده شد که در کنار آموزش نت و معرفی ردیف، اخبار کنسرت‌ها و نقد آلبوم‌ها را پوشش می‌داد. در دهه‌ی ۱۳۴۰، «هارمونی» با مدیریت پرویز محمود و «رودکی» با حمایت تالار رودکی، به عنوان نشریات رسمی هنرستان موسیقی و ارکستر سمفونیک تهران، سطح علمی و هنری بالایی داشتند و پارتیتور، مصاحبه با آهنگسازان غربی و گزارش جشنواره‌های بین‌المللی را منتشر می‌کردند. 

مجلات موسیقی در ایران چند نقش کلیدی ایفا می‌کنند. نقش آموزشی با انتشار درس‌های نت، تحلیل ردیف، معرفی سازها و تکنیک‌های آهنگسازی؛ نقش نقد و تحلیل با بررسی آلبوم‌ها، کنسرت‌ها و حتی سیاست‌های موسیقیایی وزارت ارشاد؛ نقش مستندسازی با آرشیو مصاحبه‌ها، عکس‌ها و اسناد تاریخی؛ و نقش پل ارتباطی میان هنرمند و مخاطب، که گاهی حتی به کشف استعدادهای جدید منجر می‌شود.