طراحی در آثار ربنس

ربنس، نماینده سبک با روک 
چهار قرن پیش (۲۸ ژوئن ۱۵۷۷)، پی یر روبنس، که بعدها هم عصرانش او را «نقاش آنورس» لقب دادند، متولد شد.

اما، بخلاف آنچه مدت‌ها تصور می‌رفت، روبنس در آنورس بدنیا نیامد، بلکه در سیگن، شهر کوچکی در وستفالی آلمان چشم به جهان گشود.
پدر روبنس، ژان روبنس که بورژوایی توانگر و با فرهنگ و نایب شهردار آنورس بود، به گروه اصلاح طلبان مذهبی تعلق داشت. ژان روبنس که مخالف دوک آلب، فرماندار ارفلاندر و دشمن سر سخت پروتستان‌ها بود، به سال ۱۵۶۸ فرصت یافت از آتش خشم دوک بگریزد و بکلن پناه برد. او، بدنبال قضیه مشکوکی که پنج سال زندان برایش در پی داشت، به اقامت اجباری و تحت مراقبت در سیگن محکوم شد.

بدین ترتیب، درگیری‌های مذهبی، تعیین کننده محل تولد «نقاش آنورس» شد.
اما دست آخر، ژان روبنس از مذهب پروتستان روی گرداند و چون یک کاتولیک مؤمن جان سپرد و زنش، ماری پیپلینک، در ۱۵۸۹ اجازه یافت دوباره با فرزندانش به آنورس باز گردد.

در این تاریخ، پی‌یریل، در حدود دوازده سال داشت. او در ۱۵۹۰ بعنوان کار آموز نزد توبیاس ورهاخت، منظره‌ساز معروف رفت.
دو سال در کارگاه نخستین استاد خود ماند و بعد، دو سال نزد آدام‌وان نورت کار کرد، و از آنجا نزد اتووینوس رفت و سرانجام، در ۱۵۹۸ به عنوان استاد در صنف سن‌لوک پذیرفته شد.

کسی نمی‌داند روبنس، از استادان خود که نقاشان شریف ولی بی‌بهره از نبوغ بودند، چه آموخت. توبياس ورهاخت منظره‌ساز بی‌فروغی بود که هم از برج‌های بابل تابلو می‌کشید، و هم از صحنه‌های محشر، ولی از بخت بد، چند نسل پس از «بروگل» پیر، سررسیده بود. آدام‌وان نورت که در قرن پیش شهرتی بدست آورد، چون آثاری را به او نسبت می‌دادند که از او نبود، رمانتیست متوسطی بشمار می‌رفت.

اتوونیوس، جالب‌ترین کس از میان این سه تن، هنرمند نه‌چندان درخشانی بود که از کارهای استادان ایتالیایی تقلید می‌کرد. او که مردی با فرهنگ و مفتون هنر «آنسوی کوه‌ها» بود، کنجکاوی شاگردش را برانگیخت و او را به سفر به ایتالیا ترغیب کرد. اما آثاری که روبنس توانست در این دوره بوجود آورد، چندان شناخته شده نیست.

باید از «آدم و حوا در بهشت زمینی» (خانه روبنس، آنورس) نام برد که تابلویی است کلاسیک و قراردادی، به سبک اتووینوس، و چهره‌ای از یک مرد موسوم به «بیست و شش ساله» عجب دقتی! که روی مس نقاشی شده و اینک جزء یک مجموعه خصوصی در نیویورک است. این چهره، تصویر زنده‌ای است که گویی خبر از تحول قریب‌الوقوع این سبک از هنر می‌دهد.