هادی ضیاءالدینی (طراح - نقاش - مجسمه‌ساز)

پس از سال‌ها کار طراحی، حال، مصرانه بر این باور پایبندم که شیوه‌ی کار ذهنی، کوتاه‌ترین فاصله‌ای‌ است که طراح برای رسیدن به «جان مطلب» می‌تواند برگزیند.

هر چند مشق‌هایم از روی طبیعت و مدل زنده، غیر‌قابل ‌شمارش است، امّا آثار چاپ شده در این کتاب مجموعه‌ای‌ است از کارهای ذهنی‌ام که نشان از زندگی، رفتار و روابط آدم‌هایی دارند که در میانشان زیسته‌ام و دوستشان دارم. شاید به‌همین خاطر است که بودن و شدن در کنار آنها را هیچ‌گاه بر مرکز‌نشینی ترجیح نداده‌ام.

هرگز میان «چه چیز را کشیدن» و «چگونه کشیدن» یکی را برنگزیده‌ام. برایم موضوع و محتوا به همان اندازه اهمیت داشت که تبدیل آن به هنر، زیرا می‌دانم، گرایش به هر کدام، در واقع لغزش در گزارش‌گونگی و یا فرمالیسم به معنای کُلیِ آن خواهد بود.

تلاشی مداوم داشته‌ام تا در جریان داده‌های عصر خود باشم امّا برتری میان کهنه و تازه، و جدید و قدیم برایم معنایی نداشته است و چیزی به ماهیت هنری افزوده و یا کم نمی‌کند. «یک اثر، یا هنر است یا نیست. پس انتخاب آثار حاضر در این کتاب، صرفاً به‌خاطر هم‌سنخ بودن آنها و تفاوتشان با تجربه‌های تازه‌ام بوده است».

می‌خواهم صمیمانه از تمام اساتید دانشکده و یا هر کسی که کلمه‌ای به من آموخته، تشکر کنم و نیز سپاس خود را نثار آنهایی کنم که بدون اجازه و بی‌خبر، از تمام حالات و حرکاتشان در کوچه و خیابان و ... طراحی کرده و چیزها آموخته‌ام.