اصول طراحی چهره

معرفی کتاب اصول طراحی چهره اثر اندرو لومیس

برای دستیابی به اهداف هنری، ساده‌ترین رویکرد این است که ابتدا جمجمه را به عنوان ساختاری انعطاف‌پذیر در نظر بگیریم، چیزی شبیه به یک توپ پلاستیکی که می‌تواند تحت فشار به اشکال مختلف تغییر شکل دهد، بی‌آنکه حجم واقعی آن تغییری کند. با اینکه جمجمه‌ها در شکل و فرم تفاوت‌های زیادی دارند، اندازه واقعی آنها اغلب بسیار نزدیک به هم است.

این موضوع نشان‌دهنده‌ی شباهت نسبی در حجم جمجمه‌ها و تنوع شکل ظاهری آن‌هاست. تصور کنید که بخواهید مدلی از جمجمه را با استفاده از خاک رس نرم بسازید؛ در این حالت می‌توانید با وارد کردن فشار و تغییر شکل آن بین دو سطح، به فرم‌های گوناگون دست پیدا کنید.

تفاوت اصلی میان شیوه‌های آماتوری و روش‌های حرفه‌ای و پیشرفته، در نگرش و شروع فرآیند طراحی نهفته است. یک مبتدی معمولاً کار را با قرار دادن اجزای صورت، مانند چشم، گوش، بینی و دهان، در فضای خالی آغاز می‌کند و سپس طرحی کلی برای چهره در اطراف این اجزا ترسیم می‌نماید.

این روش تنها در دو بعد، یعنی ارتفاع و پهنا، عمل می‌کند و بعد سوم یعنی عمق، کاملاً نادیده گرفته می‌شود. برای بهبود نتیجه، ضروری است که بعد سوم یعنی ضخامت را نیز در طراحی لحاظ کنیم.

به عبارت دیگر، باید کل سر را به‌صورت سه‌بعدی و کامل در فضا تصور و طراحی کنیم و سپس صورت را بر روی آن مستقر کنیم. با اتخاذ این رویکرد نه تنها می‌توان اجزای صورت را به درستی به جای خود منتقل کرد، بلکه سطوح و سایه‌روشن‌ها، یا الگوهای نور و سایه، به طور طبیعی شکل می‌گیرند. علاوه بر این، می‌توان برآمدگی‌ها، فرورفتگی‌ها و چین‌هایی را که ناشی از ساختار درونی عضلات، استخوان‌ها و لایه‌های چربی هستند، به‌خوبی بازآفرینی کرد. چنین دیدگاهی به طراحی عمق و پویایی بیشتری بخشیده و اثری واقع‌گرایانه‌تر ارائه می‌دهد.