کتاب تاریخ کوبیسم

معرفی کتاب تاریخ کوبیسم اثر دوگلاس کوپر 

دیباچه (نسخه بازنویسی‌شده): در بازه‌ی میان سال‌های ۱۴۲۵ تا ۱۹۵۰، بسیاری از هنرمندان برجسته‌ی اروپایی همچون ماراجو، فیلیپو لیپی و دوناتللو در ایتالیا، فوکه و ایگز مستر در فرانسه، خاندان وان آیک در فلاندرز، کونر اویس در سوئیس و اشتفان لوخنر در آلمان، مسیر جدیدی در بازنمایی واقعیت در پیش گرفتند. آن‌ها به‌تدریج از شیوه‌ی قرون وسطایی که مبتنی بر ادراکات ذهنی و تجربی بود فاصله گرفتند و به ادراک بصری، پرسپکتیو تک‌نقطه‌ای و نور طبیعی روی آوردند. به بیان دیگر، این هنرمندان رنسانسی با چشم‌پوشی از حقیقت ذهنی و کامل‌ترِ واقعیت، تنها به آنچه چشم می‌بیند، هرچند ناقص و گاه فریبنده باشد، بسنده کردند.

این نگرش برای قریب به چهار قرن و نیم، مبنای اصلی هنر اروپایی شد، تا آنکه در آغاز قرن بیستم، با ظهور کوبیسم جایگزینی بنیادین برای آن پدید آمد. کوبیسم، که از دل آثار براک و پیکاسو — یکی پاریسی و دیگری اسپانیایی — در فاصله‌ی سال‌های ۱۹۰۶ تا ۱۹۰۸ در پاریس زاده شد، بازگشتی بود به نوعی از ادراک که ورای محدودیت‌های دید انسانی قرار می‌گرفت. در این سبک، هدف آن بود که ضعف‌های بصری چشم پوشش داده شود و تصویری از واقعیت ارائه گردد که نه تنها مستقل از خطاهای دیداری باشد، بلکه در عین حال همان‌قدر معتبر جلوه کند.

از این منظر، کوبیسم در تقابل با روح رنسانس شکل گرفت. اما نکته‌ی جالب آن است که همانند رنسانس، کوبیسم نیز توسط شمار اندکی از هنرمندان آغاز شد، به‌سرعت در سراسر دنیای غرب گسترش یافت و خود به نقطه‌ی آغازی برای گونه‌ای نو از هنر مدرن بدل گشت. طی تنها چهار سال، ابداعات بصری و روش‌های فنی این دو نقاش جوان بر هنرمندانی در فرانسه، آلمان، هلند، ایتالیا، چکسلواکی، روسیه، آمریکا و حتی با شدت کمتر در انگلستان تأثیر گذاشت؛ گروهی به پیروی کامل از اصول کوبیسم پرداختند و برخی دیگر با تکیه بر آن، زبان‌های بیانی تازه‌ای را جست‌وجو کردند.

شناخت ظرفیت‌های کوبیسم به‌سرعت گسترش یافت و از سال ۱۹۰۹ تا ۱۹۱۴، تأثیر عمیقی بر تمام جریان‌های نوگرای هنر غربی برجای نهاد. هرچند نفوذ مستقیم آن پس از دهه‌ی ۱۹۵۰ رو به کاهش گذاشت، اما تا حدود سال ۱۹۴۰ همچنان رد پای آن در سبک بصری بسیاری از هنرمندان بزرگ قابل تشخیص بود و نقش مهمی در شکل‌گیری مفاهیم مدرن بعدی ایفا کرد.