گنجینه های پارسی، تصنیف ها و ترانه ها

معرفی کتاب گنجینه های پارسی، تصنیف ها و ترانه ها اثر منوچهر فیروزی

موسیقی، همسفر دیرینه‌ی جان است؛ نغمه‌ای از اعماق هستی که با هر نت، پرده از رازهای پنهان روح برمی‌دارد. گویی هر آوا، پلی است میان زمین و آسمان، مسیری که در آن سبکبالی پرندگان را تجربه می‌کنیم و در اوج بی‌وزنی، غرق در دریایی از عشق می‌شویم. این همان جوهره‌ای است که در تار و پود آفرینش نهفته و با هر زمزمه، سلول‌های وجودمان را به رقص وا می‌دارد.

چه در اوج شور آوازخوانی و چه در سکوت گوش سپردن به نوایی دلنشین، حال خوشی غیرقابل وصف تمام هستی‌مان را فرا می‌گیرد. این شور، گاه با اشک شوقی بی‌اختیار و گاه با رقص پرنشاط شادی، جلوه‌گر می‌شود؛ حس غریبی که هیجان و عشق را در هر لحظه ملموس و درک‌پذیر می‌کند.

موسیقی، بیش از یک هنر، یک ندای درونی الهی است؛ موهبتی که از آغاز آفرینش با انسان بوده. از نخستین قطرات آبی که از دیوار غارها چکید و ملایمت را آموخت، تا غرش مهیب رعد و برق که خشم طبیعت و اضطراب را به تصویر کشید، و از سکوت شب و لالایی مادر که آرامش را به ارمغان آورد، انسان همواره در حال یادگیری و درک موسیقی بوده است. این همان سرآغاز فهم بشر از ریتم و هارمونی زندگی بود؛ آغازی که هنوز هم ادامه دارد.